ونیز (Venezia) جزیره‌ای زیبا در شمال شرق کشور ایتالیا در خلیجی از تالاب وِنِتزیا در نزدیکی دریای آدریاتیک قرار گرفته و به شهر کانال‌ها مشهور است و جمعیتی حدود 663 دارد و در ناحیه وِنِتو است. شهر ونیز هم­سطح دریا و دارای ۱۱۸ جزیره ­است، جزیره‌ها به وسیله کانال‌هایی از هم جدا شده‌و تردد در شهر به وسیله قایق صورت می‌گیرد و تنها شهری تو دنیا است که در آن هیچ خودرویی وجود ندارد. یکی از مشخصه‌های ونیز، پل‌های زیبایش است که شامل 417 پل می­باشد.

سفرنامه ونیز دکتر علی باغانی، وکیل پایه یک دادگستری

این سفرنامه در ادامه سفر به میلان نوشته شده است.

صبح روز بعد، با تهیه بلیط درطبقه اول ایستگاه سِنتِراله به قیمت 25 یورو، میلان را به مقصد ونیز ترک کردیم. سالن­های قطار ایتالو (Italo)  بسیار تمیز و صندلی­ها هم مثل هواپیما همه ردیفی پشت سر هم می­باشند. با سوار شدن قطار در طبقه دوم ایستگاه و گذشت چند دقیقه­ای بروشورم را از کوله پشتی درآوردم و مشغول مطالعه درباره شهر مقصد شدم.

ونیز کجاست؟

ونیز (Venezia) جزیره‌ای زیبا در شمال شرق کشور ایتالیا در خلیجی از تالاب وِنِتزیا در نزدیکی دریای آدریاتیک قرار گرفته و به شهر کانال‌ها مشهور است و جمعیتی حدود 663 دارد و در ناحیه وِنِتو است. شهر ونیز هم­سطح دریا و دارای ۱۱۸ جزیره ­است، جزیره‌ها به وسیله کانال‌هایی از هم جدا شده‌و تردد در شهر به وسیله قایق صورت می‌گیرد و تنها شهری در دنیا است که در آن هیچ خودرویی وجود ندارد. یکی از مشخصه‌های ونیز، پل‌های زیبایش است که شامل 417 پل می­باشد.

گشتی در ونیز

به ایستگاه سَن لوچیا ونیز (san lucia) رسیدیم. از قطار پیاده شدیم و بعد از طی کردن یه راهروی کوتاه به خروجی ایستگاه نزدیک شدیم. روبه روی درب ایستگاه یک کانال بزرگ آب بسیار زیبا با تعداد زیادی قایق و کشتی­های کوچک و یک عالمه ساختمان­های زیبا، هر دو سمت کانال و پل­ هایی که به فاصله از هم، دو سمت کانال رو به هم متصل می­کردند و سیل عظیمی از مسافران و انسان­هایی که در حال رفت و آمد بودند. از طریق پلی که در آنجا بود به آن طرف کانال رفتیم. روی پل­ها، پله­های زیادی برای تردد بود و پسرهای جوان و نوجوانی برای حمل چمدان و بار با پرداختن مبلغی در کنار پل ایستاده بودند. کوچه­های بسیار باریک و شلوغ با مغازه­های بلورفروشی و کافه­ های کوچکی که پیتزا رو اسلایسی میفروختند، جذابیت خاصی داشت. به سمت هتلی رفتیم و با گذاشتن وسایل اضافی در هتل به گشت زدن در شهر مشغول شدیم.

میدان سن مارکو (Piazza di San Marco)

با اتوبوس قایقرانی به طرف میدان سَن مارکو (Piazza di San Marco) راهی شدیم. منظره­های که در مسیر دیدیم بسیار زیبا بودند. از قایق پیاده شدیم و به طرف میدان حرکت کردیم. دکه­ها و دستفروش­هایی ماسک­های بالماسک و مجسمه و ... به عنوان سوغاتی ونیز درحال فروش بودند. مارکو نام یکی از حواریون حضرت مسیح است که در این کلیسا دفن شده و در کنار میدان، بلندترین برج ناقوس شهر قرار داشت. دور تا دور میدان هم، پر از ساختمان­های زینتی با راهروهای طاقی شکل برای پیاده روی بود. میدان بسیار شلوغ بود، مردمانی که در حال قهوه خوردن و صحبت کردن، عکاسی و قدم زدن بودند. در سمت شرقی میدان، کلیسای سن مارکو و در ضلع غربی آن کلیسای کوچک دیگری قرار داشت. در قسمت شمالی این میدان، دو شیر از جنس سنگ مرمری وجود داشت. در قسمتی از میدان هم یک خیابان تجاری به نام ریئالتو قرار داشت.

کلیسای سن مارکو

کلیسای سَن مارکو با برج ناقوس بلند آجری­اش به همراه ساعت بسیار جذابش، به نوعی نماد شهر ونیز است. بالای این برج، مناره مخروطی شکل قرار دارد که به عنوان فانوس دریایی حمل و نقل شهر ونیز استفاده می شود. این برج ابتدا برج دیده­بان بوده است.  برج ناقوس از آجرهای سنگی ساده که بسیار منظم و زیبا در کنار هم چیده شده بود. کلیسا به سبک رومی و با پنج گنبد پوشانده شده و طاق­های گرد و ستون­هایش، شگفت انگیز بود. نمای ساختمان با موزاییک­های رنگی گوتیک تزیین شده بود. کاشی­های سقف و دیوارهای داخلی این کلیسا طلاکاری بودند و کف ساختمان با سنگ مرمر با نقش و نگار حیوانات و اشکال هندسی پوشیده شده بود

قصر دوک / داجه ونیز (Ducale)

پشت کلیسا، قصر دوک  یا داجه ونیز (Ducale) قرار داشت. نمای بیرونی قصر دیواره ­های طاقی­ شکل با سنگ­های سفید بود. در گذشته این قصر محل سکونت دوک، بالاترین مقام جمهوری در ونیز بوده است ولی الآن تبدیل به موزه شده بود. در طبقه همکف قصر از سنگ­های زیبا و آجرهای رنگارنگ استفاده شده بود.
و سپس به پل افسوس ها (Ponte dei Sospiri) که کاخ دوک رو به ساختمان زندان­ها متصل می­کرد رسیدیم. این پل رویایی از سنگ آهک ساخته شده و سفید رنگ است. از لبه­های آن میله­های فلزی رد شده بود. در گذشته هرکسی که قرار بود زندانی شود از داخل این پل عبور می­کرد و از پنجره وسط پل، آخرین نمای ونیز زیبا را مشاهده می­کرد و به زندان­­های تاریک منتقل می­شد. به این دلیل هم به پل افسوس و آه شهرت پیدا کرده است. بعد از عکاسی از این پل زیبا، به سمت کوچه پس کوچه­ها راهی شدیم.

به کلیسای سَن موییزِ (Chiesa di san moise) رسیدیم. داخل کلیسا مردم با پرداخت 1 یورو یک شمع روشن می­کردند و از حضرت مسیح طلب برآورده شدن آرزوهایشان را می­کردند.

با کمی قدم زدن از جلوی کلیسای سانت ماریا دِل جیئلیو (Santa Maria del Giglio) که نمای آن با ستون و مجسمه­های زیبایی مزین شده بود عبور کردیم.

گِرَند کانال (Grand Canal)

به گِرَند کانال (Grand Canal) رسیدیم. یکی از شاهراه‌های ارتباطی ونیز است که دو طرف آن را بناهای کلاسیک و ساختمان‌های باشکوه احاطه کرده‌اند. ونیزی‌ها این کانال معروف را بلوار اصلی شهر می‌دانند، چون میدان سن مارکو و پل ریالتو و نقاط اصلی تلاقی پل و قطار آبی را به هم متصل می‌کند. رستوران و مغازه­های بسیاری در اطراف کانل وجود داشت و گاندولاهایی که در حال رفت و آمد در کانال بودند و پل ریئالتو (Rialto Bridge) که محله‌های سن مارکو و سان پولو را در ونیز به هم متصل می‌کند به زیبایی دیده می­شد. بر روی آن انواع مغاره‌ها و فروشگاه‌های مختلف که اجناسی مثل شیشه و کریستال، سوغاتی و جواهرات می فروختند. با ایستادن روی پل، گرند کانال و شهر به زیبایی خودنمایی می­کردند و با عبور از آن، بازار ریئالتو خودنمایی می­کرد.

کلیسای سانتا ماریا دِلا سَلوتِ (Santa Maria della Salute)

به کلیسای سانتا ماریا دِلا سَلوتِ (Santa Maria della Salute) که در قرن هفدهم میلادی پس از نجات پیدا کردن شهر از بیماری طاعون، برای احترام به مریم مقدس ساخته شده بود رسیدیم. این بنا یکی از نمادی‌ترین کلیساهای تاریخی شهر ونیز است که برای برپایی میهمانی‌ها و جشن‌های بزرگداشت مریم مقدس از آن استفاده می‌شد.
درحال قدم زدن بودیم که از آرسنالِ (Arsenale) که در گذشته بزرگ‌ترین کارخانه کشتی‌سازی جهان بود عبور کردیم. ونیز قدرت دریایی خود را مدیون این کارخانه کشتی‌سازی است. سردر ورودی جذابی مانند قلعه­ها داشت.
غروب شده بود و بسیار خسته شده بودیم و تصمیم گرفتیم به سمت هتل برویم. حدود ساعت 7 عصر بود که کم­کم شهر داشت خلوت می­شد.

ریوا دِلی اِسکیاوونه (Riva Degli Schiavone)

صبح روز بعد به ریوا دِلی اِسکیاوونه (Riva Degli Schiavone) رفتیم. یکی از پرترددترین و پرجنب جوش‌ترین نقاط توریستی ونیز و در عین حال یکی از اصلی‌ترین و مهم‌ترین تفرجگاه‌های اسکله‌ای دنیا به شمار می‌رود. در گذشته تنها گوشت و انواع ماهی خشک شده در آن عرضه می‌شده، ولی امروزه هر نوع خوراکی خوشمزه از جمله شیرینی‌های مختلف، پاستاهای خوشمزه و سوغاتی‌های متنوع شهر ونیز در این ناحیه پیدا می­شد. تصمیم گرفتیم با قایق اتوبوسی به جزیره­های نزدیک هم بازدیدی داشته باشیم.

کاخ سانتا سوفیا یا کادورو (Ca’ d’Oro)

در مسیر، کاخ سانتا سوفیا یا کادورو (Ca’ d’Oro) را دیدیم. به معنای قصر طلایی نیز معروف است. این کاخ را به دلیل معماری فوق العاده زیبایش به نام سلطان معماری شهری ونیز می شناسند. دیوارهای داخلی این کاخ پوشیده از برگه­های طلا، نقوش لاجوردی و مرمرهای قرمز و معماری آن به سبک گوتیک است. در حیاط کاخ یک موزه هنری کوچک وجود دارد.

مجموعه پِگی گوگنهایم (Peggy Guggenheim)

سپس مجموعه پِگی گوگنهایم (Peggy Guggenheim) را دیدیم. که یکی از مجموعه‌داران معروف آمریکایی بوده که پس از مرگش ، خانه­اش تبدیل به موزه‌ای دیدنی شده. در این موزه جذاب، آثار بسیاری از هنرمندان اروپایی و آمریکایی نظیر پیکاسو، شاگال، کاندینسکی، دالی و دیگر هنرمندان بزرگ وجود دارد.

جزیره موانو (Murano)

به جزیره مورانو (Murano) که پر از خانه­های رنگی که شبیه به بلوک‌های خانه سازی بود، که دولت نیز رنگ‌بندی ساختمان‌های این جزیره را تنظیم کرده، رسیدیم. دو سمت این کانال پر از ویترین‌ها و استودیوهای شیشه‌گری است و در آن‌ها همه چیز، از بدلیجات وارداتی و ارزان‌قیمت گرفته تا آثار هنری گران‌قیمت، وجود داشت. قدم زدن در خیابان‌های این جزیره و نگاه کردن به رنگ آمیزی‌ها و فروشگاه‌های مختلف آن و عکاسی، خاطرات خوبی را برایمان ثبت کرد.

جزیره سَن جورجو ماجوره (San Giorgio Maggiore) و لیدو (Lido)

بعد از آنجا، به جزیره و کلیسای سَن جورجو ماجوره (San Giorgio Maggiore) رفتیم. جزیره‌ای آرام و زیبا بود که گردشگران را مبهوت زیبایی‌های خود کرده و آرامش را به آن‌ها هدیه می‌داد. همچنین کلیسایی بندیکتی با برج ناقوس بلند نیز در این جزیره قرار داشت که در قرن نهم میلادی ساخته شده بود.
سپس به جزیره لیدو (Lido) رسیدیم. این ساحل شنی 11کیلومتر طول دارد و تعدادی هتل، رستوران‌های توریستی و فروشگاه در آن بودند. هر سپتامبر نیز در این منطقه، جشنواره فیلم ونیز برگزار می‌شود. جزیره لیدو به سه منطقه لیدو ، مالاموکو و آلبرونی تقسیم می شود. خیابان مرکزی سانتا ماریا یا گِرِندِ ویاله (Grand Viale) ایستگاه قایقی را به ساحل شهری متصل می­کرد.

با کمی گشت و گذار و عکاسی در داخل جزیره، نزدیک به غروب بود و تصمیم گرفتیم که به ونیز برگردیم و در هتل استراحت نماییم.

خلاصه که

گاهی اوقات انسان ها به مکانی برای آرامش و دوری از زندگی پر آشوب شهری خود نیاز دارند. برای اینگونه افراد، ونیز یک بهشت خواهد بود! اگر از گردشگران کشور ایتالیا هستید، بازدید از ونیز را حتما در برنامه سفر خود قرار بدهید.

 جهت مشاهده عکس های دکتر علی باغانی در ایتالیا روی این متن کلیک کنید.

نوشتن دیدگاه